Android
iOSNieuwe blog van Kevin: Een triatleet die tapas eet!
Zoals jullie wellicht weten schrijft Kevin, regelmatig een leuke blog over zijn triathlon wedstrijden gecombineerd met ons winkelcentrum. Kevin is weer in de pen gekropen en heeft een geweldige blog geschreven. Lees snel verder voor de blog van Kevin en zijn laatste triathlon wedstrijd.
EEN TRIATLEET DIE TAPAS EET
“Doe maar een karafje”, zeg ik tegen de serveerster. Binnen 5 minuten staan er twee glazen en een ijskoud karaf sangria op tafel. Al een aantal weken heb ik geen druppel alcohol genuttigd maar vandaag mag het. Sophie en ik zitten samen op het terras van restaurant Iberico. Het kleine Spanje van Leidsche Rijn Centrum. Het is een uur of acht in de avond en het is nog steeds lekker weer. Wat is het toch fijn dat het zo lang licht is. Een paar vliegtuigen hebben de strakke blauwe hemel voorzien van witte strepen, de terrassen zitten vol en iedereen geniet van de warme avondzon. Ik strek mijn benen uit, neem een slok sangria en de zomer is nu echt begonnen.
11 UUR EERDER
Ik ben klaar wakker. Sophie ligt nog naast mij te slapen maar mij lukt het niet om weer in slaap te komen. Toch zou ik het liefst nog een paar uur slaap willen pakken. Ik wil op en top uitgerust aan de start staan. Al die wedstrijden hiervoor waren kinderspel met wat er vandaag op het programma staat. Vandaag doe ik mijn eerste triathlon van dit jaar. Al die uren zwemmen, fietsen en hardlopen moeten nu samen komen. Zou ik sneller zijn dan vorig jaar? Is mijn zwemmen verbeterd? Ik ben zo benieuwd.
Omdat ik niet kan slapen neem ik alle onderdelen nog even door. Heb ik alles per onderdeel klaargelegd of moet ik nog wat pakken? Ik begin te twijfelen en ik besluit toch om op te staan.
Een triathlon bestaat uit drie onderdelen: zwemmen, fietsen en hardlopen. Een triathlon wordt ook in die specifieke volgorde gedaan. In de wisselzone leg je per onderdeel jouw spullen klaar.
De twijfel was onnodig, alles is ingepakt en ik toets al mijn spullen bij Sophie. Zij is inmiddels ook opgestaan en wrijft haar slaap uit haar ogen. “Ben je zenuwachtig?”, vraagt ze.
“Stiekem best wel.”, antwoord ik terug.
TWEE UUR LATER
Laat ik niks vergeten hebben want nu is het zover. We stappen de auto in en rijden naar Huizen. In dit Noord-Hollandse dorp staat mijn triathlon gepland. Het wordt zwemmen in de haven, fietsen over de hei en rennen door het beboste park. Ik heb vandaag extra veel water meegenomen. Het is 28 graden en het wordt alleen maar warmer. Een duik in de haven zal wel lekker zijn.
Na zo’n half uurtje rijden komen we aan op het evenementen terrein. Ik ben ruim op tijd en heb genoeg tijd om mijn spulletjes in de wisselzone klaar te leggen. Mijn bindingen van mijn fietsschoenen zet ik open, mijn helm leg ik op mijn stuur van mijn fiets en de drinkflessen leg ik op mijn handdoekje neer. Van een afstandje bekijk ik alle spullen en oefen mijn wissels.
5 UUR LATER
“Waar heb je zin in?,” vraagt Sophie en legt de menukaart van restaurant Iberico voor mij neer. Het restaurant staat bekent om haar tapas. Ze hebben veel keus en variaties in mini gerechtjes. Wanneer je binnen zit, waan je jezelf in het hippe gedeelte van een grote Spaanse stad. Ik was al eens eerder geweest en werd toen ook nog eens bediend door een Spanjaard. Ik moest toen bestellen in het Engels wat er voor zorgde dat ik heel even dacht dat ik in Spanje op vakantie was.
“Sowieso wil ik de calamaris.”, antwoord ik.
We kijken uit op het Berlijnplein. Schuin tegenover het restaurant kun je nog net het logo van Boekhandel Bruna lezen. Deze winkel heeft niet alleen de nieuwste boeken maar ook de service voor het ophalen en versturen van online bestelde pakketten. Vorige week heb ik daar mijn nieuwe fietshelm laten bezorgen. Bij het ophalen kon ik het niet laten om het boek van voetballer Memphis Depay mee te nemen. Dan heb ik mijn eerste boek voor op vakantie alvast binnen.
TERUG NAAR DE TRIATHLON
Met mijn badmuts en duikbril dobber ik in het water. Het water is toch koud maar wel lekker verkoelend. De buitentempratuur is inmiddels gestegen naar 30 graden. Samen met 250 deelnemers wachten wij op het startschot door de organisatie. In de verte zie ik een gele boei liggen. Alle deelnemers moeten om de boei heen en weer terug zwemmen. Vervolgens in de wisselzone de fiets pakken en twee ronden om de hei fietsen. Tot slot hardlopen in het beboste park.
Het evenement is druk bezocht. Naast de 250 deelnemers zijn er veel toeschouwers. Sommige hebben zelfs spandoeken meegenomen.
SWIM
Het startschot is gegeven en alle 250 deelnemers zwemmen richting de gele boei. Het is erg druk in het water. Door het vele gespetter, zwaaiende armen en benen kom ik niet in mijn ritme. Ik zit vast achter een groepje van vier zwemmers en kom er niet langs. Zij zwemmen in een lager tempo dan ik. Er komt een irriterend gevoel bij mij op. Hetzelfde gevoel, wat je vast kent, als je op de linkerbaan van de snelweg achter iemand rijdt die 100 in plaats van 120 kilometer per uur rijdt en niet van baan wilt wisselen. Ik besluit mijn energie hier niet aan te verspillen. Daarnaast haal ik deze groep straks met fietsen vast wel weer in.
De eerste wissel ging goed. Ik ben snel uit het water en op mijn fiets geklommen. Zwemmen is mijn minste onderdeel, dus nu begint de inhaalslag voor mij. Ik moet veel met fietsen en hardlopen goedmaken.
BIKE
We fietsen twee ronden om de hei en beklimmen twee keer het hoogste punt van het Gooi, de Tafelberg. Van het warme weer heb ik tot nu toe weinig last. Voor de zekerheid tussen het zwemmen en fietsen in heb ik mijn halve bidon leeggedronken. Hopelijk krijg ik geen steken in mijn zij.
Het lukt om veel fietsers in te halen en ik merk dat de benen op en top zijn. Mijn fietscomputer registreert zelfs een nieuw snelheidsrecord. Ik tik bijna de 50 kilometer per uur aan. De afdaling van de Tafelberg gaat hard.
RUN
De tweede wissel gaat iets minder feilloos dan de eerste. Tot drie keer toe krijg ik mijn fiets niet goed de stalling in. Je legt je zadel op de rand van de stelling en dan blijft de fiets staan. Maar dit gaat alleen wanneer je de voorkant van je zadel gebruikt. Ik heb toch vier pogingen nodig om te zien dat ik de zadel verkeert op de stelling zet. Door de roes van de wedstrijd ben ik niet helemaal scherp.
De hardloopschoenen gaan aan en ik begin aan het laatste onderdeel van de triathlon. Misschien had ik niet zo fanatiek en snel water moeten drinken, want ik heb nu steken in mijn zij. De warmte begin ik nu toch echt te voelen. Bij het eerste drankenpost gooi ik een bekertje water in mijn nek en in mijn gezicht om te verkoelen. Het helpt een beetje. Het parcours is onverhard en wij rennen op grint en losse steentjes. De een na de andere renner haal ik in. Lopen kan ik van alle drie de onderdelen het best. In een bocht zit een fotograaf op zijn knieën. Ik probeer zo stoer mogelijk hem te passeren zodat hij een goede foto kan maken. Het eindresultaat is minder dan ik in mijn hoofd had voorgesteld.
In de verte hoor ik de speaker en zie ik de finish dichterbij komen. Ik pers er een laatste sprint uit een ben binnen. Niets anders dan een euforisch en trots gevoel. Alle onderdelen gingen goed en de hitte heeft mij gelukkig geen parten gespeeld. Sophie komt blij naar mij toe lopen en geeft mij een knuffel. Zij is net zo trots als ik.
DISFRUTA TU COMIDA!
Het eten wordt geserveerd en het tafeltje staat al snel vol met lekkere Spaanse gerechtjes. Ondanks dat ik lichamelijk moe ben heb ik nog steeds het trotse en euforische gevoel. Ik heb vandaag gewoon een triathlon gedaan. Tussen de gerechtjes door kijk ik op mijn telefoon om te zien of de uitslag bekent is. “Wow, ik ben 26e geworden”, roep ik blij. In alle onderdelen ben ik sneller geworden ten opzichte van vorig jaar. Ik geef Sophie een kus, schenk beide glazen vol met sangria en geniet van de Spaanse gerechten en de Spaanse temperatuur.
¡Salud!
Deel dit artikel
