Nieuwe blog van Kevin: 'Nieuwe plannen'

De Coronacrisis raakt ons allemaal. Kevin is een fanatieke sporter. Lees hier in zijn blog hoe hij omgaat met de Coronacrisis en zijn trainingen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het moeilijk vind om motivatie te putten uit iets wat er niet is; De spanning voorafgaand een grote wedstrijd. Dat misselijke gevoel net voor de start. De twijfel of ik genoeg getraind heb om hier te presteren. 100x het materiaal nalopen. Alle mogelijke scenario’s in mijn hoofd afspelen wat er mogelijk fout kan gaan.

Met één scenario heb ik geen rekening gehouden, een wereldwijde virusuitbraak. Natuurlijk is het momenteel onverantwoord om een wedstrijd in te plannen. Maar ik vind het jammer dat het seizoen er nu al op zit.

Niets hoeft, alles mag
Mijn trainingsschema heb ik weggegooid. Niets hoeft alles mag. Ik heb besloten om mij te focussen op twee onderdelen van de triathlon; fietsen en hardlopen. Fietsen vind ik het leukst en lopen kan ik het best. De ‘slimme – lockdown’ gebruik ik om beter te worden over deze twee onderdelen. Als de watertemperatuur stijgt kan ik nog overwegen om in buitenwater te zwemmen. Ik doe alles alleen en stel per onderdeel nieuwe doelen.
Hoe snel kan ik 20 kilometer fietsen? Hoe snel zal ik op de 5 kilometer zijn? Hoe zullen mijn benen voelen na een halve marathon? Het zijn ongeorganiseerde wedstrijden waar ik het opneem tegen mijzelf.

Op de fiets
Wat is dit heerlijk. Met een grote glimlach trek ik de schuurdeur dicht en stap op mijn fiets. Het is prachtig weer. Er is geen wolkje aan de lucht en als je niet beter wist, zou het nu zomer kunnen zijn. Dit voelt duidelijk anders dan mijn eerste fietsrit van het jaar. Daar werd ik bijna van mijn fiets geblazen door de wind.
Het trappen gaat bijna vanzelf en de eerste kilometers vliegen voorbij. Ik rijd niet om te winnen maar om te genieten. Ik fiets langs weilanden, dorpjes en water. Wat is Nederland toch mooi.

Op de terugweg rijd ik langs Leidsche Rijn Centrum. Ken je die geur van vroeger? Als oma een taart gebakken had? Die herinnering krijg ik als ik Ma Bella Cake Café binnenloop.
Er staat een kleine rij, maar hij lijkt langer dan dat hij is. Keurig houdt iedereen zich aan de 1,5 meter afstand en zonder in contact te komen met andere mensen ben ik zo aan de beurt. Een lange fietsrit is immers niet compleet zonder een lekker stuk verse appeltaart. Met het doosje onder mijn arm rijd ik naar huis. Samen met Sophie genieten wij van het stukje appeltaart op ons zonnige balkon.

Bucketlist
Technisch gezien ben ik nog in training voor een korte afstand triathlon. De afgelopen jaren heb ik mijzelf gespecialiseerd op de korte afstand. Ik vind dat wel iets hebben; zo snel mogelijk het parcours af waar het gaat om de aller kleinste verschillen. Toch spookt het verlangen van een lange afstand ook door mijn hoofd. Hoe lang zou ik dan bezig zijn? Hoe vaak kom ik mijzelf tegen? Heb ik het doorzettingsvermogen om te finishen?

Vandaag ga ik geen lange afstand triathlon doen, maar wel iets wat ik nog nooit gedaan heb. Ik wissel de 5 kilometer hardloopafstand in voor 21,1 kilometer. Ik ga een halve marathon lopen.

Ondanks dat het geen wedstrijd is ben ik toch een beetje zenuwachtig. Het is een lange afstand en ik ga mijzelf vast tegenkomen. Ik ben benieuwd of mijn lichaam de belasting aankan want ik heb alleen  op korte afstanden getraind.

3,2,1..go

Wij zijn weg. Dat wil zeggen ik loop hard en Sophie rijdt op de fiets voor mij. Ik heb gevraagd of zij mee wilt rijden om mij te voorzien van drinken en eten. Bij een officiële wedstrijd zijn er altijd drankenposten en aangezien het warm is, is Sophie mijn rijdende drank- en eetpost.

De eerste twee kilometer gaan goed, het is even zoeken naar een tempo die ik lange tijd kan vasthouden. Het parcours voor deze halve marathon loopt over het ’t Lint.

Het gaat allemaal niet vanzelf. Mijn benen voelen ietwat moe en ik moet flink leveren. Ik probeer de afstand in kleine stukjes op te breken. Mijn horloge geeft de nog te belopen kilometers aan. In het begin gaat de teller snel naar beneden, maar op het eind lijkt dit wel een eeuwigheid te duren.

Om de 20 minuten krijg ik van Sophie eten en drinken aangereikt om mijn energieniveau aan te vullen. Rennend eten en drinken blijft moeilijk.

Ik kan niet meer, ik wil stoppen. Jammer het is niet gelukt. Volgende keer beter. In de laatste 5 kilometer kom ik mijzelf tegen. Het is zwaarder dan gedacht. Dat het begint te regenen helpt ook niet. Toch zet ik door want ik wil het uitlopen.

De laatste meters
De laatste kilometers lijken een eeuwigheid te duren. Is mijn horloge kapot? De teller loopt langzaam af. Nog 500 meter en dan zit het erop. Nog 400, nog 380, nog 378. Steeds vaker kijk ik op mijn horloge…
“Piep, Piep!”, klinkt uit mijn horloge. Het is gelukt, ik heb een halve marathon gelopen. Nog nooit liep ik er een. Mijn kuiten schreeuwen om rust, mijn lichaam is op. Toch ben ik trots en voel mij voldaan.
De rest van de dag kom ik niet meer van de bank af.

Meld je aan voor onze nieuwsbrief

/ ( mm / dd )